Medenî Ayhan : Tarihte ve Günümüzde, Kürdistan ulusuna uygulanan soykırımlar, Kurulması gereken komiteler ve önlemler.
Tarihte ve Günümüzde, Kürdistan ulusuna uygulanan soykırımlar, Kurulması gereken komiteler ve önlemler.
Medenî Ayhan, 19. 07. 2006 - Birleşmiş Milletler Genel Kurulu , 11 Aralık 1946 tarihli 96 / 1 sayılı kararında , soykırımı uluslararası hukuka göre ; bağışlanmaz , iğrenç bir suç olduğunu , üye devletlerin bu insanlık suçunu önlemeyi ve cezalandırmayı üstlendiğini karar altına aldı. Bu çerçevede Birleşmiş Milletlerin Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılmasına Dair Uluslararası Sözleşmesi düzenlendi. Soykırım Suçunun Önlenmesi Ve Cezalandırılması sözleşmesinin ikinci maddesinde yapılan düzenlemede :
” Bu sözleşmede, soykırım :
Ulusal, etnik, ırksal ya da dinsel bir grubun tümüyle ya da bir bölümüyle yok edilmesi amacıyla ;
a ) Üyelerinin öldürülmesi
b ) Üyelerinin bedensel ya da zihinsel olarak ciddi zararlara uğratılması
c ) Grubun tümüyle ya da bir bölümüyle bedensel yıkıma uğratılması amacıyla tasarlanmış yaşam koşullarının bilerek sokulması.
d ) Grup içinde doğumları önlemeyi amaçlayan önlemlerin alınması.
e ) Çocukların zorla başka bir gruba aktarılması edimlerinden herhangi birisi anlamına gelir.” Şeklinde tanımlanmaktadır.
Bu uluslar arası sözleşmenin üçüncü maddesinde ise : ”Soykırım, soykırım için gizlice anlaşma, soykırımın doğrudan ve açıkça kışkırtılması, soykırım girişimi veya soykırıma katılma ve planlama.” Cezalandırmayı gerektiren edimler olarak sayılmıştır.
Uluslararası sözleşmede insanlığa karşı suç olarak tanımlanan soykırım türleri, Türkiye Cumhuriyeti’nin eski ceza kanununda soykırım suçu kavramı altında düzenlenmezken, 5237 sayılı Yeni Ceza Kanunu 76. maddesinde ise uluslararası sözleşmedeki düzenlemeye paralel bir düzenleme getirilerek soykırımın yaptırımları ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası şeklinde düzenlenmiştir.
5237 sayılı bu ceza kanununun 77. maddesinde ise insanlığa karşı suçlar sıralanmış olup; kasten adam öldürme, kasten yaralama, işkence, eziyet veya köleleştirme, kişi hürriyetinden yoksun kalma, bilimsel deneylere tabi kılma , cinsel saldırıda bulunma, çocukların cinsel istismarı , zorla hamile bırakma , zorla fuhuşa sevk etme suçları da insanlığa karşı suç olarak düzenlenmiştir. Gerek uluslar arası sözleşmede , gerekse söz konusu kanun maddelerinde soykırım ve insanlık suçlarının zaman aşımına uğramayacağı ( Zaman aşımına tabi olmadığı ) düzenlenmiştir.
Birleşmiş Milletlerin Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılmasına Dair Uluslar Arası Sözleşmesinin 8. maddesinde ; ” Soykırım edimlerinden ( eylemlerinden ) herhangi birinin önlenmesi veya bastırılması amacıyla, sözleşmeye imza atan ( sözleşmeyi imzalayan devletlerden ) birisinin, Birleşmiş Milletlerin yetkili organlarına ( Uluslar Arası Adalet Divanı ) başvurma hakkı vardır.” düzenlemesini içermektedir. Sözleşmenin bu maddesindeki düzenleme hukuka aykırı ve ölçüsüz bir düzenlemedir. Bu düzenleme esasen soykırımlar karşısında etkili bir başvuru ve yargılama yolunu kapatmaktadır. Soykırım yönünde şikayette bulunmak her insana verilen bir hal olarak düzenlenmeliydi. En azından dernek, vakıf, sendika gibi tüzel kişiliği olabilen kurumlara bu hakkın tanınması gerekirdi. Birleşmiş Milletlerin devletsiz milliyetleri uluslar arası siyasi suje görmemesi objektif bir kriter olarak belki anlaşılabilir bir durumdur.
Ancak soykırım suçuna karşı birey ya da birey gruplarının veya sivil toplum kuruluşu olan demokratik kitle örgütlerinin şikayet haklarının ortadan kaldırılmış olması temel bir hak olan hak arama hürriyetine ve objektiflik ilkesine aykırı olduğu gibi, soykırım suçu yönünden önlem alma ile cezalandırmayı da boşa çıkaran bir düzenlemedir. Çünkü gerek geçmişte gerekse günümüzde soykırıma uğrayanların çok büyük çoğunlukla devletsiz halklar ya da sömürge idaresi altındaki uluslardır.
Yahudilerin Roma döneminde iki kez ve Babiller dönemi ile Nazi Almanyası’nda soykırıma uğradıkları bilinmektedir. Yahudiler Nazi Almanyası’nda soykırıma uğrarken dünyada devletsiz bir millet durumdaydılar.
1915’te Osmanlı İmparatorluğu döneminde İttihat - ı terakki hükümeti, teşkilat - ı Mahsusa ve Osmanlı düzenli ordusunun bir göçertme yasası ve Şeyh - ûl İslamın fetvasıyla planlayıp karar altına aldığı ve uygulamaya soktuğu soykırımda ise : “ Pontus’lu Rumlar, Ermeniler, Asuriler ( Keldani, Süryani, Nasturi ), Kürt Ezidileri ve Kürt Kızılbaşları soykırımdan geçirildiğinde de bu halklar devletsiz milliyetlerdir.
Ermenilerin kurduğu Ermenistan devleti bir tarafa bırakılırsa, bugün dahi bu halkların bir devleti bulunmamaktadır. Güncel olarak Sudan’ın sömürgesi durumunda olan Darfur bütün dünyanın gözü önünde soykırıma uğramaktadır. Kürdistan’ın otokton halkı Kürt ulusu gerek tarihte gerekse günümüzde sömürgeci dört devletin soykırımlarına uğramaktadır. Ancak bu ve benzeri halklar devletsiz olduklarından, yani kendi ulusal devletlerini kurmadıklarından ve bu halklara tabi herhangi bir bireye ya da kuruluşa şikayet hakkı ve hak arama hürriyeti tanınmadığından Birleşmiş Milletlerle soykırım şikayetinde bulunma hakkından yoksundurlar. Bir hak ve suçun düzenlenmesi ancak diğer bir maddede bu hak ve suçun önlenmesi için şikayet hakkının sadece devletlere verilmesi özü itibariyle temel bir hak olan şikayet hakkının da ortadan kaldırılmasına yol açmaktadır. Olayın faili durumunda olan devletlerin sömürgeleştirip soykırımdan geçirdiği milliyetler ve topluluklar yönünden soykırım şikayetinde bulunması ve bu tür kirli pratikleri kabullenmesi mümkün görülmediği gibi, uluslar arası siyaset ulusal ve devletsel çıkara bağlı olduğundan olayın tarafı olmayan herhangi bir devlet de diğer bir devlet yönünden soykırım dosyası açılması için bir girişimde bulunmamış ve bulunmamaktadır.
Bu durumda Birleşmiş Milletlerin ahlaklı bir düzenleme yaparak sözleşmedeki 8. maddeyi değiştirmesi gerekmektedir. 5237 sayılı yeni ceza kanununda soykırım suçu düzenlendiğinden bu kanun çerçevesinde Türkiye’deki savcılıklara baş vurarak soykırım suçu yönünde ağır ceza mahkemesinde dava açılmak üzere şikayette bulunma imkanı teorik düzeyde oluşmuştur. Oysa Türkiye gibi faşist sömürgeci ve totaliter devletlerde şeklen oluşturulmuş kanun maddelerinin de uygulanmadığı ve yargının devletin ideolojik politik ihtiyaçlarına göre adım attığı, 1915’te Osmanlı İmparatorluğu döneminde yapılan soykırımı dahi kabul etmedikleri bilinmektedir.
1915’teki soykırımın bir gerçek olduğunu ifade eden benim gibi istisna aydın ve hukukçular hakkında düşünceleri nedeniyle ağır ceza mahkemelerinde davalar açılmakta ve meslekten ihraç konusunda da soruşturma dosyaları düzenlenmektedir. Dolayısıyla TCK’daki düzenleme yönünden de pratik açıdan hak arama hürriyeti kapalıdır.
Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinde ise soykırım suçu düzenlenmediğinden ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi de sadece bu sözleşmede düzenlenen suç ve maddeler yönünden yargılama yapabildiğinden, soykırım şikayetleri yönünden herhangi bir değerlendirmede, incelemede ve karar verme sürecinde bulunmamaktadır. Bu hukuksal düzenlemeyi bilmemize rağmen Kürtlere faili meçhul adı altında uygulanan imha eylemleri ile köy yakma, göçertme ve Kürt nüfusunu siyasi nedenlere kontrol altına almak için spiral ve hap dağıtma yollarıyla nüfus üzerinde kontrol uygulanması olaylarını bir faili meçhul dava dosyamız içerisinde Avrupa Mahkemesi önüne daha 1998 yılında götürmüştük. Ancak bu mahkeme faili meçhul cinayet olayıyla ilgili değerlendirme yaparken soykırım olayı yönünden olumlu veya olumsuz hiçbir değerlendirmede bulunmadı. Bütün bunlar soykırım olaylarının önlenmesi ve cezalandırılması yönünden yerel ve uluslar arası hukukun mevcut koşullarda kapalı olduğunu gösterir.
O zaman Kürt ulusunun da, Ermeni ve Asuriler gibi sivil toplum kuruluşları komiteler, inisiyatifler aracılığıyla Diyaspora’da ve her devlette harekete geçerek Kürdistan’ın dört parçasında tarihsel ve güncel olarak uygulanan soykırımları güncelleştirerek bütün ülkelerin parlamentolarına yasal düzenleme ve karara altına aldırması gerekmektedir. Diyaspora’da yoğun bir Kürt nüfusu ve aydın kesimimiz bulunmasına rağmen atıl olmaları nedeniyle bu tür önemli pratikler örgütlendirilmemektedir. Bu tür bir çalışma ve projenin Diyaspora’daki bütün devletlerde başlangıç itibariyle komiteler başlaması ve daha sonra bunun dernek ve vakıflar şeklinde örgütlendirilerek çalışmanın yoğunlaştırılması sömürgeci devletlerin diplomaside daha ağır bir baskıyla kuşatılmasına yeni soykırımların önünün alınmasına ve öte yandan Kürdistan sorununun uluslar arası alana bu yönüyle de taşınması ile suçların cezalandırılmasına ve de mağdurların da tazminatlarının ödenmesi şeklinde de olsa mağduriyetlerinin giderilmesine yol açar.
Bu tür bir çalışma çerçevesinde Brüksel, Paris, Berlin, Stockholm, Madrid, Strazburg, Washington, Moskova, Londra, Pekin gibi çeşitli başkentlerde ya da çok etkili şehirlerde her ülkede Kürdistan Ulusuna Uygulanan Soykırımları Önleme, Cezalandırma, Tanıma ve Mağduriyetleri Giderme Komitesi kurulmalıdır.
Bu tür bir projede çalışmaya bir ölçüde teorik temel sağlayabilmek için değinmelerle de olsa , gerek tarihte, gerekse günümüzde Kürdistan’ın dört parçasında Kürdistan ulusuna uygulanmış soykırımlar ile mağduriyetleri sıraladığımızda, Yahudi, Kızılderili soykırımlarına nazaran dahi, çok daha ağır soykırımlara maruz kaldığımız görülmektedir. Kürdistan ulusunun maruz kaldığı soykırımlar, bir tarihsel süreçte ortaya çıkıp bitmiş bir soykırım değildir. 2400 yıldır zaman ve mekana yaydırılarak sürekli ülkemiz Kürdistan ile ulusumuzun soykırıma uğradığı aşikardır. Diğer açıdan ülkemizin ve ulusumuzun maruz kaldığı soykırım sadece fiziki imha türünden bir soykırım değil, aynı zamanda dil ve kültürel soykırım, demografik soykırım, düşünsel ve inançsal soykırım, ekolojik soykırım, sürgün etme ve kötü yaşam koşullarına sürükleme türünden soykırım ile doğa ( tabiat ) ve hayvan türlerinin dahi soykırımı şeklindedir.
Bu soykırım türleri ile tarihsel ve güncel olarak ortaya çıkış süreçlerine kısaca değindiğimizde aşağıdaki tablo ortaya çıkmaktadır : Kürdistan stratejik açıdan ticaret yollarının geçiş ve kavşak noktasında bulunduğundan ve yer altı yer üstü zenginlikleri açısından varlıklı olduğundan, kimi devletler yönünden artı üründen oluşan rantı bölüşüm zemini, kimileri açısından aynı zamanda birer tampon bölge olarak kozlarını paylaşma ve savaş alanı ve kimisi açısından da geçiş ve yıkım zemini oldu. Bu nedenle Kürdistan, halkıyla birlikte sürekli imha ve saldırılara maruz kaldı.
Asur ve Babil İmparatorlukları Kürdistan’da büyük imha ve katliamlara girişen devletlerdir.En ağır imha ve zulümler Asur Banibal dönemindedir. M.Ö 338, 332 de Makedon kralı Büyük İskender Kürdistan’da gelişmiş uygarlığı bir taraftan yıkıp yakmış,diğer taraftan temel değer ve zenginlikleriyle ülkesine taşımıştır.
İslamın ortaya çıkışından sonra Arapların yayılmacı ideolojisi olarak işlev görmüş, gerek Abbasi Hanedanlığı ve gerekse Emevi Hanedanlığı döneminde Zerdüşt dinine mensup olan, diğer bir değişle Zerdüşt dininin iki yorumu olan Kürt Kızılbaşlığı ( Sersor - Alevilik ) ve Kürt Yezidileri ( Ezidileri ) toplu imhadan geçirilmeye başlanmış ve bu imha çerçevesinde Kürtler önemli bir bölümü de zorla Müslümanlaştırılmıştır.
Moğolların ve Oğuzların Kürdistan’a girişi de toplu imha ve katliam ile gerçekleşti.
Osmanlı imparatorluğunun kuruluşundan sonra Yavuz Sultan Selim döneminde İran Safevi devleti ile başlayan savaş ve seferlerinin bütünü Kürdistan toprakları üzerinde gelişti. İran Safevi devleti arasındaki bütün savaşlarda yakılıp yıkılan,tahrip edilen Kürdistan ve Kürdistan halkları oldu. Bu iki devlet arasında artık ürün deposu olarak kullanılan Kürdistan aynı zamanda bir tampon bölge olarak ve savaş meydanı olarak kullanıldı.Savaşı hangi taraf kazanırsa kazansın, yakıp yıkılan Kürdistanlı, toplu imhalardan geçirilen de Kürt halkı olmuştur.
Kürt Yezidi ve Kızılbaşlarına toplu imhayı içeren 72 sefer düzenlendi.Sadece Yavuz Sultan Selim döneminde 700.000 Kızılbaş ( Alevi ), toplu imha yoluyla soykırımdan geçirildi.
1638’de Kasr-ı Şirin antlaşmasında İran ve Osmanlı İmparatorluğu arasında ikiye bölünen Kürdistan, 1916’da dönemin emperyalist devletleri olan Fransa İngiltere ve Rusya’nın da imzaladığı Seykes Pikot antlaşmasıyla dörde bölünme sürecine sokulan Kürdistan’ın üzerindeki paylaşım savaşı 1923’te imzalanan Lozan emperyalist antlaşmasıyla sonuçlandırıldı.
Türk devletinin kuruluş antlaşması olarak nitelendirdiği ve özü itibariyle Seykes Pikot antlaşmasının devamı bir diğer emperyalist antlaşma olan Lozan’la birlikte sürekli soykırıma uğrayan Kürdistan’ın resmileşen bölünmüşlük sonrasındaki tabuları Lozan antlaşmasıyla birlikte dağıtılmış oldu.
Balkanların kopuşuna kadar Osmanlılık anlayış ve çizgisiyle Osmanlı İmparatorluğunun feodal dönemdeki emperyalist niteliğini korumaya çalışan İttihat ve Terakkiciler, balkanların kopuşuyla birlikte İslamlık çizgisini savunmaya başladılar. Ancak Arabistan’ın da Osmanlıdan kopuşuyla birlikte,İslamlık çizgisi de bırakılıp Türklük çizgisi esas alındı.İttihat ve Terakki bu Türklük çizgisiyle birlikte faşist bir anlayış ve yöntemlerle bir ulus devlet yaratma arayışına girdi. Bu amaçla da birinci dünya savaşı sürecine gelindiğinde Alman generallerinin komutası altında birinci dünya savaşına katılan Osmanlı İmparatorluğu ile İttihat ve Terakki, gayrimüslim halkları bu amacına ulaşmak için ilk hedef olarak seçti. İttihat ve Terakki birinci dünya savaşının konjektürel ortamında ve güç dengelerinden yararlanarak Almanya’ nın verdiği destekle birlikte devlet çarkı aracılığıyla Osmanlı bakiyesinden Türk Milletini yaratabilmek için diğer milletlerin yokluğu, düşmanlığı ve imhası temelindeki anlayış ve siyasetini uygulamaya soktu.
Bu nedenle 1915 nisanında İttihat ve Terakki partisi mensuplarından oluşan Osmanlı Hükümeti, gayrimüslim halkların ( Yezidi Kürtler, Ermeniler, Asuriler ( Süryani, Keldani, Nasturi ), Pontus’lu Rumlar, Kürt Kızılbaşların) zorla göçertilmesi için ( tehciri için)bir tehcir kanunu çıkardı. Osmanlı Şeyh - ûl İslam’ı bu mazlum halkların tehciri ve imhası için fetva vererek,cennete gitme vaadiyle geri, duygusal ve eğitimsiz sivil kesimleri alçakça olan soykırım pratiğine çekmeye yöneldi. Kanunun çıkarılması ve fetvanın verilmesiyle birlikte, bu günkü istihbarat örgütünün ve kontrgerillanın embriyonu olan illegal örgüt Teşkilat - i Mahsusa ile Osmanlı düzenli ordusu sivillere dönük toplu imhalara girişmeye başladı.
Toplu tehcire başlanmadan hemen önce bu halkların aydın ve siyasetçilerine yönelik tutuklamalar başlatılırken, eli silah tutabilecek gençleri ise, asker alma bahanesiyle askere alınarak çalışma kamplarında ve askeri birliklerde toplu imhalardan geçirilmeye başlandı.
Bununla birlikte, öncelikle Karadeniz ve Ege illerinde bulunan Rumlar, Ermeniler ve yine İstanbul, Kilikya ( Adana bölgesi ) yerleşik olan Ermeniler ayıklanıp zorla göçertilme ve imha sürecine sokulmaya başlandı.
O günün şartlarında bu gün Marmara, Karadeniz, Ege ve Akdeniz olarak nitelendirilen bölgelerde imha ve tehcirlere başlanırken, aynı pratik Kuzey Kürdistan topraklarında da Osmanlı Hükümeti İttihat ve Terakki, Teşkilat - ı Mahsusa ve Osmanlı Ordusu tarafından uygulandı. Bunlar bugünün köy koruculuğunun aynısı olan ancak Türk, Arap, Kürt, Çerkezlerin işbirlikçi aşiret reisi ve tebaalarından oluşan Hamidiye alaylarını da bu insanlık suçunda kullanmış oldular.
Yakın dönemde her ilden sürülmüş olanların sayısını defterine not alan İttihat ve Terakki başkanı Talat Paşa’nın el yazmaları da Hürriyet gazetesinde yayımlandı. 1915 soykırımı sonraki yıllarda da devam etti. Müdafa-i Hukuk Cemiyeti ve Kuvayi Milliyeciler, Gayrimüslim halkların ( Pontus’ lu Rumlar, Asuriler, Ermeniler, Kürt Ezidiler ) mallarına konan ve bu malları kaybetme korkusuyla örgütlendirilen bir organizma olarak ortaya çıktı.
1915 soykırımından sonra periyodik aralıklarla soykırım mağduru olan Gayrimüslim halkların ev ve topraklarına, köylerine, Kafkasya’dan, Balkanlar’dan getirtilen Azeriler, Terekemeler, Dadaşlar, Türkler ve Afgan göçmenleri ile içeriden kaydırılan Türkler yerleştirildi.
Bu mal ve topraklardan küçük bir kısmına da olsa Hamidiye alaylarında görevli işbirlikçi Kürt-Sünni ağaları yerleşti. Bir kısmı ise hala hazineye aitmiş gibi gösterilmektedir. Kuşkusuz Osmanlı Hükümetini oluşturan İttihat-i Terakki’nin Türkçülüğe ve Turancılığa dayanan prefaşist ideolojisi çerçevesinde çıkardığı kanun ve Şeyh - ûl İslam’ dan aldığı fetva yanında talimatları altındaki düzenli Osmanlı ordusunu ve illegal kontrgerilla örgütlenmesi olan Teşkilat-ı Mahsusa aracılığıyla merkezi olarak planlanan soykırım konseptini uygulamaya sokarken Hamidiye Alayları da kullanıldı. Osmanlı düzenli ordusu emri altında bulunan ve her bölgede işbirlikçi ağalardan oluşturulan bir milis yapı olarak Hamidiye Alayları Türk, Kürt, Arap, Çerkez vs. etnik kökenlerine tabi derebeyler ile adamlarından oluşturulmuştu.
Hamidiye Alayları 1987 yılında Özal hükümetinin geçici bir kanunla oluşturduğu ve Kürtlere karşı kullandığı köy koruculuğu yerel milis yapılanmasından farksızdır.
Sömürgecilerin bir taraftan insanlık suçu olan bu soykırımı kabul etmezken, diğer taraftan bazı aydıncıkları aracılığıyla bu insanlık suçunun sorumluluğunu yalanlarla ve tarihsel olgulara aykırı olarak Kürt halkına da yüklemeye çalışmaları ve Diyaspora’daki Ermenilerden bazı burjuvaların da bu ahmakça yaklaşımı yer yer dillendirmesi, özü itibariyle Kürdistan ulusunu oluşturan Kürt, Ermeni, Asuri halklarının birlik oluşturmalarına engel olmayı amaçlamaktadır.
1915 soykırımında Kürt Yezidileri de Kuzey Kürdistan’ın her yerleşim yerinde toplu imhaya maruz bırakılmış ve bunlardan kurtulabilenlerinin Güney Kürdistan’daki Duhok, Zaho, Şengal ve Şexan bölgeleriyle Gürcistan ve Ermenistan gibi ülkelere göçertildiği bilinmektedir. Kızılbaş ( alevi ) Kürtlerin de 1915 soykırımında bir bölümüyle Dersim ve Koçkiri bölgelerinden sürülmüşlerdir. Sünni Kürtlerden olup kendi komşularının çocuklarını saklayan ve koruyanlar da vardır. Kürtler 1915 soykırımının da mağdurudur.
Bugünkü köy koroculuğuyla aynı olan Hamidiye Alayları içerisinde diğer etnik kökenlerden gelen işbirlikçi ağalar yanında bazı Kürt - Sünni ağalarının da bulunması ve Osmanlı merkezi yönetimi tarafından kullanılıp yönlendirilmesi nedeniyle, Kürt halkı suçlanamaz. Söz konusu tarihsel sürecin ve soykırım olgusunun merkezi karar mekanizmaları, kurumları ve özneleri bellidir.Bu sürecin öznesi olmayan ve tersine mağdur eden kesimlerini de barındıran Kürt halkının suçlanması halinde, aynı aptalca yaklaşımla bu gün Kürt halkına uygulanan soykırım ve zulüm süreçlerinde gerçekleşen Kürt köylerini yakma ve Kürt halkını sürme pratiğine dayanan soykırım olgusunda Kürt etnik kökenine tabi köy korucularının da devlet yanında bulundurulması nedeni ile Kürtlerin Kürtlere soykırım uyguladığını mı söylemeliyiz ?
Ağalarına ve devlet mekanizmasına bağlı köy korucuları yetmiş bin civarındaki sayıları, devletin merkezi kara alma sürecinde özne olmama durumları ve işbirlikçi konumlarıyla elli beş milyona varan Kürt halkının temsil gücü olarak yorumlanamaz. Aynı yorum ve suçlama 1915 soykırımında Osmanlı Hükümetinin ve ordusunun kanunu, fetvası ve talimatları çerçevesinde yönlendirilen ve çeşitli etnik kökenler tabi işbirlikçi ağalar ile adamlarından oluşturulan Hamidiye alaylarında bazı alçak Kürt ağalarının da bulunması nedeniyle Kürt halkı soykırımla suçlanamaz. Karar alma ve uygulamayı başlatmada Kürtlerin özne olmadıkları aşikardır.
1915 soykırımı, Cumhuriyetin ilanına kadar bir sürece yaydırılarak devam ettirilmiştir. İttihat-ı terakkiye ve bu soykırım sürecine yön veren liderlerden Talat Paşa, Almanya’da bir Ermeni genci tarafından cezalandırılırken Enver Paşa ise kaçtığı Kafkasya’da kızıl ordu tarafından cezalandırılmıştır. Diğer İttihat-ı terakki kadroları ise, bütününe yakınıyla daha sonra kurulan T.C.’ de en üst devlet görevlisi olarak konum verilerek ödüllendirilmişler dir. Bunlardan kimisi milletvekili, kimisi bakan, kimisi meclis başkanı, kimisi cumhurbaşkanı, kimisi de üst düzey bürokrasinin başına geçmiştir. Bir ideoloji olarak Kemalizm de kendisi,devamı ve bir yorumudur.
M.K. Atatürk de Cemal.Talat, Enver, Dr Şakir’e nazaran İttihat ve Terakki’nin biraz daha alt düzey bir kadrosuydu. 1955 ve 57 yıllarında da geri kalan Ermeni, Rum, Asuri ve Kürt Yezidileri saldırıya maruz bırakılmış ve malları bir daha yağmalanmıştır. Bu gün dahi Kürt Kızılbaşlarının ( Alevilerinin ) ve Kürt Yezidilerinin dinlerinin nüfuz cüzdanlarına yazmasına ve dinsel tercihlerini özgürce yaşamalarına imkan verilmemektedir.
1915 soykırımında bir buçuk milyon insan toplu imha sürecinden geçirilirken, bir buçuk milyon insan da göçertilmiştir. Soykırım mağduru olan bun üç milyonluk nüfus sadece Ermeniler’den oluşmamakta, aynı zamanda Kürt Yezidilerini, Kızılbaşları, Pontuslu Rumları ve Asurileri de içermektedir.
Bu nedenle 1915 soykırımını tanımlarken, Ermeni soykırımı yerine gayrimüslimlerin soykırımı şeklinde tanımlamak daha olgusal ve bilimseldir. 1955 ve 1957 yıllarında da bir gazetedeki uydurma haber infial sebebi olarak gösterilerek aynı şekilde gayrimüslimlere ve mallarına başta İstanbul olmak üzere pek çok şehirde saldırılmıştır.
Osmanlı da, Millet-i Hakime ve Milleti Mahkuma ayrımının bulunduğu ve Müslüman olanların Türklük sürecine geçişine kadar, etnik kökeni ne olursa olsun, millet-i hakime ve buna karşın Müslüman olanların ise, etnik kökenleri ne olursa olsun, millet-i mahkuma olarak kabul edildikleri bilinmektedir. Bu nedenle İslamlıktan Türklüğe geçiş aşamasına İttihat ve Terakki’nin devlet aracılığıyla Sünniliklerle ve faşist bir ideoloji ile diğer halkların inkarı ve imhası ve düşmanlığı temelinde bir Türk milleti ve yurdu yaratma adına, aynı zamanda Ruslara karşı savaşta geri cepheyi sağlam tutma adına, söz konusu hunharca soykırımla Millet-i Mahkuma olarak adlandırılan gayrimüslimlere soykırım uygulandığı açıktır.
Millet’i Hakime ve Millet-i Mahkuma kategorilerine değinirken; ulusal mücadelemizin İttihat-i Terakki ve cumhuriyet ile birlikte Kürtlerin dıştalandığı Millet - i Hakime kategorisine girmeye ve bu kategoriyi korumaya dönük olmadığını, tersine bu kategoriyi tümden tasvir etme sorumluluğuyla karşı karşıya olduğumuzu belirtmeliyim. Aksi takdirde Kürdistan Ulusal Mücadelesi demokratik cumhuriyetçikte görüldüğü gibi hiçbir yurtsever ve devrimci nitelik taşımadan işbirlikçileşir. Bu açıdan da 1915 soykırımını değil, gayrimüslim soykırımı olarak değerlendirmek daha doğrudur. İttihat ve Terakki’nin aynı süreçte Sünni Kürtlere saldırmamış olması ve soykırımdan geçirmemesi ise,suni Kürlerin büyük nüfus olmaları ve konjektürel olarak karşılarına almaları halinde hedeflerine varmanın doğurabileceği zorluklar nedeniyledir. Gayrimüslimler sabah kahvaltısı olarak değerlendirilirken, Sünni Kürtler akşam yemeği olarak düşünülmüştür.
Son iki bin yıllık süreç denince yani Hıristiyanlığın ortaya çıkışından önceki süreçte, tarihte kurulmuş her hangi bir Ermeni devleti bulunmamaktadır. Kürtler ve Ermeniler bu gün ayrı birer millet durumun da olsa da, İsa’dan önceki tarihsel süreçte Kürtlerle aynı halkı oluşturmaktadır lar. Ermeniler Hıristiyanlığı kabul ettikten sonra Kürtlerden ayrışmış akraba bir millet durumundadır.
M.Ö. tarihte de ilk kez Medya imparatorluğu içerisinde bir beylik olarak adlarının geçtiği ve önceki tarihte ise Ermenilerin en küçük siyasi özne niteliğinde dahi bulunmadıkları görülmektedir.
Asuriler Sami halk topluluklarından olup, yaklaşık dört bin beş yüz yıl önce güneyden kuzeye doğru, yani Arabistan’dan Mezopotamya ve Kürdistan topraklarına gelen ayrı bir millet ve kardeş bir halktır.
Kürtler ile Ermeni ve Asuri’lerin dört - beş bin yıllık kardeş yaşam birlikteliği olmuştur. Bu kadar uzun bir tarihsel sürece rağmen dinsel, etnik ya da başka bir nedenle halklar olarak birbirlerine soykırım uygulamazken, bu halklarımıza soykırım uygulayan orta Asya’dan yarı barbar bir toplum olarak topraklarımıza gelen ve bu topraklar ile değerlerine yabancı olan devletlerin egemenlik sistemleridir.
Makedonyalı İskender’in doğuya yaptığı seferde, Daryus komutasındaki Fars, Kürt ve Ermeni komutanları birlikte savaştı. Savaşın yoğunlaştığı yerde, Farisi olan Daryus’un kaçmasıyla başlayan yenilgiden sonra, Kürt komutanları onu izleyerek dağda öldürmüştür.
Makedonyalı İskender’in seferinde bulunan ve gözlemlerini yazan Kenefon, on binlerin geçişi ( dönüşü ) adlı eserinde Kürdistan’ı Latince söyleyiş şekliyle; Kardokhia şeklinde yazmaktadır. Kürtleri de Latince söyleyişiyle Kardokhi şeklinde yazmaktadır. Kenefon savaşın bitiminden sonra da, Kürtlerin yabancı egemenliğini kabul etmediğini ve egemenliklerini kabul etmeme nedeniyle de, dağdan inerek yaptıkları vur kaç savaşlarıyla mücadeleye devam ettiklerini ve bu nedenle bir günlük yolu bir haftada alabildiklerini belirtmektedir.
Kaybedilen meydan savaşı sonrasında, dağlara sığınan Kürt birlikleri dağlardan, ovada bulunan düşmana vur kaç eylemi yaparak mücadeleye devam etmişlerdir. Bu tarihin o güne kadar kaydettiği ilk gerilla savaşı görünümündedir.
Kürdistan bir ülke ve yurt olarak, mevcut yazılı kaynaklar içinde ilk kez Kenefon tarafından kullanılmış ve yazılmış görünmektedir. Makedonyalı İskender’in kendi komutanlarının laubali tavır ve davranışlarına karşı Latin medeniyetinden çok eski ve daha gelişmiş olan medeniyete saygılı olmalarını söylediği rivayet edilmektedir. Tarihte tek tanrı inancına varan ve dünya tarihinin ilk kitaplı dini olup çeşitli rituelleriyle de olsa Yahudiliği, Hıristiyanlığı, Müslümanlığı etkileyen, insan idaresini belirginleştiren Zerdüştlük dini ve felsefesiyle burada tanışmışlardır.
Yine Zerdüştlüğün temel argümanlarını içermekle birlikte, bazı rituelleriyle ayrışan ve Mani’nin kurduğu din ve felsefe olan Manizim’le de burada tanışmışlardır.
Zerdüşt ve Mani Kürttürler, eserlerini Kürtçe yazmışlardır. Makedonyalı İskender’in seferiyle doğudaki alt ve üst yapı kurumları gelişmiş ekonomik kültürel ve felsefi değerler batıya, yani Avrupa’ya taşımaya başlamıştır.
Bu çerçevede bir parantez açarak Sayın Hocam İsmail Beşikçi’nin Esmer dergisindeki makalesinde Ali Şeriati’den alıntı yaparak; Kürtlerin göçebe ve gezgin oldukları ve kadim bir halk olarak gelişmiş kültürlerini bu şekilde Yunan ( batıya ) aktardıkları hususundaki görüşünü düzeltme ihtiyacı duyuyorum. Kültür ve uygarlık yerleşik yaşam düzenine geçişle ve kentleri kurmakla başladığından, öte yandan Kürtler kendi topraklarının yerli halkı olarak yerleşik yaşam kültürüne tarımcılık ile hayvancılık devrimine önderlik ettiğinden, Kürt kültür ve uygarlığının batıya taşınması özü itibariyle İskender’in seferiyle olmuştur.
Herkesin kültür ve uygarlığı maddi üretim ile bunun bir yansıması olan manevi üretiminin toplamına paraleldir. Göçebe ya da at sırtındaki toplulukların yerleşik yaşam kültürleri bulunmadıkları için maddi manevi üretimleri de sınırlıdır.
Med İmparatorluğundan sonra gelen Pers İmparatorluğuna kadar, Ari halk topluluğundaki halkların doğuda kurdukları devletlerin resmi dilinin Kürtçe olduğu konusunda veriler bulunmaktadır.
Selçuklu Sultanı Sultan Sencer, Kenefon’dan çok sonra Çemişgezek ve çevresini kastederken Kürdistan tabirini kullanmıştır.
Kanuni Sultan Süleyman ise 1. Fronçeis’e gönderdiği mektupta ; ”Ben, Makedonya’nın, Anadolu’nun, Rumeli’nin Kürdistan’ın hükümdarı Kanuni Sultan Süleyman şeklinde tanıtmaktadır.
Mustafa Kemal Atatürk,1920’de Nihat Paşa’ya gönderdiği talimatnamede;
”Kürdistan denildiği zaman; Kars’tan Sivas’a, Erzurum’a Erzincan’a, Malatya’ ya, İskenderun’a kadar bir sınır düşünmek gerekir, demektedir. Kazım Karabekir ise, bu Kürdistan illerinin sınır oluşturduğu yerler ile diğer Kürdistan illerinde Kürtlerin çoğunluk olduğunu yazmıştır.
Gerek uzak ve gerekse yakınçağ tarihinde, her zaman çoğunluk oluşturan ve bu toprakların yerli ( otokton ) halkı olan Kürtlerdir. Son yüz elli yılda gerçekleşen yirmi dokuz ayaklanma da Kars’tan İskenderun’a kadar sınır teşkil eden Kürdistan topraklarında, Kürt halkının çoğunluk ve güç olduğunu gösterir.
Şeyh Ubeydullah ayaklanması sırasında Ermeniler ve Asuriler, Kürtlere destek vermemek bir yana, Millet-i Sadıka olarak isimlendirilmektedir. Birinci Dünya Savaşı yaklaşırken dahi Ermeni siyasetçi ve aydınları İttihat-ı terakki ile birliktedir, ya da içindedir. Kürt ayaklanmaları sırasında Ermeni ve Asurilerin Kürtlerle ittifak yapmamaları, onların eksikliği olarak düşünülmelidir. Birinci dünya savaşı ile birlikte Kürtlerin bütün kesimleri ile birlikte Ermeni ve Asurileri desteklememeleri ve Kürdistan ulusal konseptinin yaratmamaları ise, Kürtlerin eksikliği olarak yazılmalıdır. Bu güne kadar oluşturulamayan Kürdistan Ulusu Birlik Konseptini oluşturup, her alanda politik uygulaması yapmak zorundayız.
Kuzeyi, güneyi, doğusu ve güneybatısıyla Kürdistan’ın dört parçasında Osmanlı’ya karşı 19. yüzyıl itibariyle ortaya çıkmaya başlayan ve cumhuriyetin ilk yıllarında da devam eden ayaklanmaların bütününde sömürgeci devletler tarafından toplu imhalar, zorla göçertmeler ( sürgünler ) gerçekleştirilmiştir. Şeyh Ubeydullah, Şeyh Mahmut Berzenci, İsmail Sımko, Şeyh Sait, Seyit Rıza ( Dersim ), Koçkiri, Ağrı, Molla Mustafa Berzani, Qazi Muhammed gibi bütün ulusal nitelikli ayaklanmaların toplu imhalar ve toplu sürgünlerle bastırıldığı sır değildir. Kürdistan’daki pek çok dere bile toplu katliamların ismiyle anılmakta ve bilinmektedir.
Bu tür toplu imha süreçleri Uluslar Arası Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesinin 2 / A maddesine göre bedensel ( fiziksel ) oykırım suçunu oluşturur.
Kürdistan’ı bölüp paylaşan dört sömürgeci devlet olan Türkiye, İran, Irak, Suriye’nin yakın tarihteki ve günümüzdeki soykırım pratiklerine bakıldığında da korkunç bir tablo ortaya çıkmaktadır. 1980 ile 2000 yılları arasında Türkiye kontrgerillası ve kullandığı gerici yapılarla yüz yirmi beş bin faili meçhul olarak adlandırmakta olduğu olay gerçekleştirerek, öldürme, yaralama ve kundaklamalarda bulunmuş' tur.
Mağdurların bütünü Kürt ulusal kökenine tabi ve Kürtlerin ulusal demokratik haklarından yana olan sivil yaşam içerisindeki insanlarımızdır. 2000 yılı itibariyle sadece Diyarbakır DGM başsavcılığı kayıtlarında açık dosya olarak duran öldürme, yaralama ve kundaklama olayları defter kayıtları itibariyle on iki bin beş yüz idi.
Saddam Hüseyin’in bütün iktidarı süresince enfal adı altında gerçekleştirdiği kaçırma, öldürme ve yaralama olaylarında ise yüz üç bin kişi yaşamını yitirmiştir. Yine Saddam Hüseyin’in bas partisi çetesiyle birlikte organize ederek Güney Kürdistan’ın Halepçe kentine kimyasal silah atması neticesinde 5000 sivilin bir - iki günde yaşamını yitirdiği ve çok aha büyük bir nüfusun sakat ve yaralı kalmakla bu hunharca eylemden etkilendiği bilinmektedir. Suriye bas rejiminin ve İran Molla rejiminin yasadışı birimleri aracılığıyla öldürme ve yaralama olayları Türkiye faşist rejimi ve Irak’taki bas faşizm oranında bir yoğunluğa ulaşmasa da, son yıllarda Kürt ulusuna dönük bu tür imha pratiklerinin bu iki ülkede yoğunlaştığı görülmektedir.
Güneybatı Kürdistan’da Suriye bas rejiminin 1963 yılında Amude’de sinemada bulunan 350 Kürt genci ve çocuğunu kundaklama neticesinde soykırıma uğrattığı bilinmektedir. Yine Güneybatı Kürdistan’da 2004 yılında Qamışlı merkezli olarak başlayıp diğer şehirlere yayılan Kürt ayaklanmasının neticesinde binlerce kişinin tutuklanarak işkencelerden geçirildiği, yüzlerce kişinin yaralandığı ve onlarca kişinin de katledildiği bilinmektedir.
Kürt ulusuna mensup bireylerin siyasi nedenlerle gerek toplu, gerekse faili meçhul veya enfal olarak adlandırılan olaylarda silahlı saldırı neticesinde öldürülmeleri ya da yaralanıp sakatlanmaları veya işkenceli sorgularda yaşamlarını yitirmeleri Soykırım Suçunun Önlenmesi Sözleşmesinin 2. maddesinin A ve B fıkralarına göre soykırım suçunu oluşturur.
Türkiye Büyük Millet Meclisi bünyesinde oluşturulan Susurluk komisyonu belge ve tutanaklar incelendiğinde Yüksekova çetesinin ortaya çıkmasından sonra apar topar emekliye ayrıltılan astsubay Oğuz Hüseyin Yorulmaz, komisyona verdiği ifadesinde; “Sabah elimize liste verilirdi, akşam hepsini temizlerdik.” demektedir. O dönemde komisyon üyesi bulunan millet vekillerinden Fikri Sağlar bu beyan karşısında hayret düştüğünü belirtmişti.
Türk devletinin Kontr Terör Dairesi Eski Başkanı ise komisyona verdiği ifadesinde ; “Devletin menfaati söz konusuysa, bazı suçlar gözardı edilir.” beyanında bulunmuştu.
O dönemde cumhurbaşkanı olan Süleyman Demirel ise ; “Devlet her zaman rutini takip etmek zorunda değildir.” demekteydi.
Başbakan durumunda olan Çiller ise ; “Kurşun atan da kurşun yiyen de şereflidir.” demekteydi.
Orgeneral durumunda olan Veli Küçük gibi paşalar ise; Türkiye‘de Jitem ve Hizbullah gibi örgütlerin bulunmadığını ve bu adlarla isimlendirilenlerin aslında normal Türk çocukları olduklarını belirtmekteydiler.
Şemdinli’de bir çetenin suçüstü yakalanması sonrasında ise bir diğer general ; “Bunlar iyi çocuktur.” diyerek referansını ortaya koymaktaydı. Eski başbakan Bülent Ecevit ise, 11 Nisan 2004 tarihinde Sabah gazetesinde Neşe Düzel’in kendisiyle yaptığı bir röportajda kontrgerillanın devletin bir birimi olarak çalıştığını belirtmekteydi.
Türk devletinin 1993 ile 1988 yılları arasında Kuzey Kürdistan’da boşalttığı toplam köy ve mezra sayısı dört bin alt yüzdür. Bu dönemde Kuzey Kürdistan’dan köyleri yakılıp yıkılarak boşaltılan ve zorunlu göçe tabi tutulan Kürt nüfusu ise dört milyondur.
Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin bir grup millet vekili ile oluşturduğu göçertme köy boşaltma ve göçertme raporunda dönemin Diyarbakır valisi Hatipoğlu’nun 53. sayfada vermiş oluğu ifadesinde; “Kürt köylerini jandarma yakıp boşaltmaktadır. Kürt köylüsü ise şikayet etmeye dahi cesaret edememektedir.” demektedir.
Buna karşın 2005 yılında çok düşük oranda olsada bir kısım Kürt köylüsünün köyüne dönüşüne izin verilmesi nedeniyle ana muhalefet lideri ve CHP genel başkanı Deniz Baykal Hürriyet gazetesine verdiği demecinde; “Devlet köylülerin geri dönüşüne izin vermekle kendi ayağına kurşun sıkmıştır. Yeniden başlayan eylemler bunun ürünüdür.” demektedir.
Saddam Hüseyin’in ise Irak’taki iktidarı boyunca Güney Kürdistan’da yakıp yıkıp boşalttığı Kürt köyü sayısı ise üç bindir. Yerinden edip göçerttiği nüfus toplam olarak üç milyondur. Suriye bas rejimi aynı çerçevede asimilasyonist politikası çerçevesinde Kuzey Kürdistan ile Batı Kürdistan’ı ayıran suni sınır boyunca bulunan Kürt köylerinin büyük kısmını boşaltarak bu köylere Arapları yerleştirmiş bulunmaktadır. Gerek tarihte, gerekse günümüzde Kürt yerleşim alanlarını yıkmak ve Kürt nüfusunu Kürdistan’dan sürerek başkalaşıma uğratmak İran devletinin de temel pratikleri arasındadır.
Bu tür köy yakıp yıkmalar ile mecburi sürgüne tabi tutarak şehir varoşlarında çadır ve gecekondularda kötü yaşam koşullarına siyasi nedenlerle Kürtlerin sürüklenmiş olduğu açıkça görüldüğünden Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesinin 2 / C ve b maddesine göre soykırım suçunu oluşturur. Bunlara göçertme yoluyla soykırım ve zihinsel ile bedensel açıdan kötü yaşam koşullarına sürükleme yoluyla soykırım pratikleri diyoruz.
1993 yılında oluşturulan ve 1996 yılında Milliyet gazetesine manşetten yansıyan ve bir nüshası bende de bulunan gizli Milli Güvenlik Kurulu raporunda, normal yaşam içerisinde olup ta Kürtlerin demokratik haklarından yana olanların silahlı militan ile özdeş tutularak tasvir edilmeleri, baskı, sindirme ve fiziki teslimiyet koşullarına çekilmeleri gerektiği yazılmaktadır.
Yine bu Milli Güvenil Kurulu gizli raporunda Kürt nüfusunun 2000 yılı başında Türk nüfusunu aşacakları ve Kürt nüfusundaki artış oranının yüksekliğinin devlet için tehlike oluşturduğu belirtilerek, bu tehlikenin giderilmesi için Kürt kadınlarına iğne ve hap dağıtılması gerektiği yazılmaktadır. Bu rapor esasen Soykırım suçunun Önlenmesi ve cezalandırılması sözleşmesinin 3. maddesine göre devletin merkezi olarak soykırımı planlama suçunu işlediğini göstermektedir. Ki bu planlamanın bir yansıması olarak ilk başta Siirt ve Şırnak’ta doğum kontrolünü sağlamak için bizzat askerlere hap, iğne , ve spiral dağıttıkları görüldü. Bu tür faaliyetler bugün de devam ettirilmektedir.
Hürriyet gazetesinin bu çalışmalara başlandığı sırada ; “Doğuda spiral seferberliği.” başlığıyla askerlerin iğne ve hap dağıtmasını haberleştirdiği bilinmektedir. Gizli Milli Güvenlik Kurulu’nun raporunda Kürt nüfusunun kontrol altına alınması konusundaki karar ise Hacettepe’de bir öğretim görevlisinin doçent olma tezine dayandırılmış ve bu tez çerçevesinde söz konusu yaratık akademisyenin de bir anlamda rütbesi arttırılarak doktorluktan doçentliğe terfi ettirilmiştir. Bütün bunlar Kürtlere yönelen eylem ve politikalarda devletin bütün kurumlarının merkezi bir politika ve resmi ideoloji Kemalizm çerçevesinde çalıştırıldığını da göstermektedir. Siyasi nedenlerle Kürt nüfusunun hap ver iğne dağıtılarak kontrol ve denetim uygulanması neticesinde sınırlandırılmak istenmesi Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesinin 2/d maddesine göre soykırım suçunun işlenmiş olduğunu gösterir. Buna demografik soykırım türü diyoruz.
Kürdistan’ın, Türkiye, İran ve Suriye ile Saddam bas rejimi sırasındaki Irak devletince çeşitli askeri operasyonlar ile geçmişteki savaşlarda bağı bahçesi, ormanlık alanları, tabiat örtüsü ve hayvan türleriyle birlikte yakılması ekolojik soykırım türüne de maruz kaldığımızı gösterir. Gerek yeşillerin, gerekse doğa ve tabiatı koruma kuruluşlarının ve hayvan hakları derneklerinin bugün dahi Kürdistan’ın bağ bahçe ve ormanlık alanlarıyla birlikte operasyonlarda yakılmasına karşı gerekli tepkiyi göstermemeleri ve ihtiyaç duyulan gündemi oluşturmamış olmaları onların utancı sayılmalıdır. Kürt aydın ve kurumlarının bugüne kadar bu hususları gündemleştirmemiş olması ve ilgili yabancı sivil kurum ve inisiyatifler nezdin de uyarıcı olmaması ise Kürtlerin eksikliği ve utancı olarak kabul edilmelidir.
Türkiye’de 1925 yılına çıkarılan bir kanun ve genelgeyle Kürtçe’nin konuşulması yasaklanmış ve pazarda dahi Kürtçe konuştuğu tespit edilenlere para cezası uygulanmaya başlanmıştır. Bugün dahi sömürgeci devletler Türkiye, İran ve Suriye kontrol ettikleri Kürdistan parçasında Kürtlerin ve diğer Kürdistan’lı milliyetler olan Asuri ve Ermenilerin kendi ulusal dillerinde konuşmalarını, eğitim – öğretim görmelerini yasaklamaktadır. Resmi olarak hiçbir devlet dairesinde Kürdistan’lı milliyetlerin dilleri kabul görmemekte ve yasak sayılmaktadır.
Kürdistan’lı milliyetlerin kendi kültürlerini geliştirmeleri, dünyaya tanıtmaları için gerekli olanakları vermek bir yana, kültürel ve ulusal inkar çerçevesinde varolan yaklaşım devam etmektedir. Bu nedenle Kürdistan ulusu günümüzde de dilsel ve kültürel soykırıma uğramaktadır.
Ezidilik ve Kızılbaşlık ( Alevilik ) Zerdüştlük dininin birer akımı olarak İslam’dan bütünüyle ayrı bir din, kültür ve yaşam şekli olmasına rağmen, bu farklılıkların temelindeki kimlikleri ve inançları da inkar edilmektedir. Nüfus cüzdanlarında din ibaresi bulunmaması gerekirken, bu ibare konulmaktadır. Ancak bu ibare sadece İslam dini açısından konulmakta, Ezidi ve Kızılbaşların din hanesine ise kendi dinleri yazılmamaktadır. Diyanet İşleri diye bir teşkilatın gerçek anlamda laik bir devlette devletin bir kurumu olmaması gerekir iken, bu kurum sadece Müslümanların dini hizmetlerini ve ihtiyaçlarını düzenleyip sağlamakta, ancak diğer dinlerin ibadet yeri olan Cem evlerine ve Ezidi kubbelerine hiçbir yardım yapılmamaktadır. Hatta kubbe ve Cem evleri ibadetgah niteliğinde dahi görülmemektedir.
Kürtlere ulusal açıdan uygulanan asimilasyon, Alevilere aynı zamanda dinsel açıdan uygulanarak bunların da Türk ve Müslüman olduğu ileri sürülmektedir. Bu yaklaşım İttihat Terakki ile başlayan ve onun devamı olan hatta kendisi olan Kemalizm’in tek dil, tek din, tek kültür, tek millet, tek bayrak anlayışının bir sonucudur. Buna rağmen bazı Alevilerin Kemalizm’i doğru algılamaması ve Kemalizm ile devletten kesin kopuş sağlamamaları bu tür tiplerin kendi düşmanına aşık yapısına bağlamalıdır. Bizdeki silahlı köy koruculuğu yanında ideolojik çerçevedeki köy koruculuğunu da nazara alıp kategorileştirirsek gerek Kürt siyasetinde demokratik cumhuriyetçi adı altına dönme olanlar, gerekse Alevilerden Kemalizm’den kopmayanlar ve hatta Asuri ve Ermenilerden Kemalizm’le flört ilişkisine girmeye başlayanlar kravatlı köy korucusu sayılmalıdır. Kemalizm ve İttihatçılık zulüm ve başkalaşım altına aldığı bütün kesim ve katmanlar üstünde karikatürünü çizer.
Sonuç itibariyle soykırımın bütün türlerinin çok geniş bir zaman ve mekana yaydırılmış olmasına rağmen Kürt ulusu üzerinde gerek geçmiş tarihte ve gerekse günümüzde uygulandığı tartışmasızdır. Buna karşı bir önlem alınmadığı ve hatta Kürt soykırımının Kürtler tarafından dahi tespit edilip ileri sürülmediği, güncelleştirilmediği ve hiçbir uluslar arası platforma taşınmadığı da aşikardır. Bu nedenlerle herhangi bir devletin bu soykırımı tartışması, bir yasa ve kararla kabul etmesi de olanaklı değildir.
Kürdistan’daki sömürgeci devletlerin uluslar arası diplomasi de nefes alamaz duruma sokulması, politik pratik ve ideolojilerinin teşhir edilmesi Kürdistan sorununun uluslar arası alanda da hem bu yönüyle, hem başka yönlerle gündemleştirilmesi, ileride yapılacak başka soykırım pratiklerinin önlenmesi ve gerçekleşen soykırım pratiklerinin de failleriyle birlikte tespit edilip cezalandırılması, soykırıma uğrayana Kürdistan ulusuna gerekli tazminatlarının ödenmesi, sömürgeci devletlerin ulusal topraklarımızdan çıkarılması ve ulusal topraklarımızda park, bahçe ve yollara adları verilen bir kısım soykırımcının adlarının bütün izleriyle silinmesi, Diyarbakır’da ya da Van’da yerel anlamda Kürt, Ermeni, Asuri halkların soykırımını hatırlatan bir müze ve anıtın dikilmesi ve bu müzenin organize edeceği uluslar arası anlamda bütün soykırımları lanetleme sempozyumu, konferans ve anma günlerinin düzenlenmesi için çalışmalıdır.
Ermeni ve Asuri aydınlarının Diyaspora’da daha küçük bir nüfusu teşkil etmelerine rağmen 1915 soykırımı yönünden ortaya koydukları çabalar ile ulaştıkları sonuçlar değerlendirildiğinde, Kürt aydınlarına nazaran çok daha ileridedirler. Kendilerini kutlamalıdır. Bu nedenlerle Kürdistan ulusunun Diyaspora’daki her bireyi, her yurtsever aydın ya da siyasetçi pratik görev üstlenmeli, ortak paydaları esas alarak başlangıç itibariyle her ülkenin başkentinde veya etkili bir şehrinde birer komite ya da inisiyatif kurulmalıdır. İkinci aşamada bu komite ve inisiyatiflerin dernek veya vakıf türü bir kuruma dönüşmesi ve merkezileşmesi mümkündür. Bu çalışmalar için Kürdistan’ın dört parçasından Diyaspora’ya giden Kürtler , Asuriler ve Ermenilerin birlikte çalışması da gözetilmelidir.
1988 yılı başında ülkede Gündem gazetesinde ; “Kürtlere dayatılan soykırım politikası.” başlıklı inceleme ve tartışma içeren makalemde de bu soykırım türlerini değerlendirip yazdım. Ancak gerek içerideki, gerekse Diyaspora’daki Kürdistan’lı aydın siyasetçilerden bir ses ve destek dahi alamadım. Kürdistan’lı aydınlar pratik açıdan atıl, projesiz, zayıf ve her çalışmaya karşı çalışmamak için bir gerekçe bulan kaçkıncı tip olmayı kabul etmemelidir.
Bu nedenle aydın ve siyasetçilerimiz ; “Zamanım yok, param yok vs” gibi gerekçeler uydurarak çalışmadan kaçmamalıdır. Hiçbir zamanları yoksa Diyaspora’da Internet sitelerine yazan aydınlarımız yazım işine verdikleri zamanı bu tür pratik işlere vermelidirler. Bu ve benzeri projelerde pratik açıdan katkı sunmak daha önemlidir. Biz içeridekiler de Diyaspora’daki aydınlarımızla bağlantılı olarak üzerine düşeni yapmalıdır. Ayrıca “Param yok” diyerek kaçmaya ve kendini kenara vurmaya da ahlaki açıdan anlam verilemez.
Üniversite birinci sınıf öğrencisi olduğum yıllarda dahi pratik eylemi, bir derginin temsilciliği , hukuk fakültesinde ve özgür üniversitede öğrenciliği ve ekonomik açıdan ayakta kalma ve geçinebilmek açısından da geceleri bir inşaatta bekçilik yapma faaliyetini bir arada yürütürdüm. Bugün de aynı durumdayım. Yaptığımız siyasi faaliyetler için bize ekonomik olanaklar sağlayan hiç kimse yoktur. Kendi emeğimizle kazandığımızın bir kısmını soysal yaşantımızı sürdürmek için, diğer kısmını da siyasi çalışmalarımızı yürütmek için kullanıyoruz.
Avrupa’da ve diğer ülkelerde belli bir sosyal maaş alan ve içerideki aydınlar gibi baskı, kontrol ve saldırılara maruz kalma ihtimalleri bulunmayan aydınlarımız da hiç ekonomik olanakları olmadığı takdirde dahi gerekirse bir inşaatta çalışmayı ve oradan sağladığı kazancın üzerinden faaliyetlere katılmalıdır. Hiçbir iş yapma durum ve gücü olmayanlar bile eğer maddi olanak gerektiğini ileri sürüyorlarsa herhangi bir şehrin meydanında dilencilik yapmalarında bile sakınca yoktur.
Yurtsever çalışma için dilencilik yapmak dahi bir onudur. Siyaset en basitinden bile gerekçe kaldırmaz. Oportünizm’i sindirmez Bu anlamda yurtsever çalışmanın pratiğinden hangi nedenle olursa olsun kaçmak, onurlu olmayacaktır. Bu çerçevede Kürdistan’ın dört parçasında Diyaspora’daki Kürdistan’lı aydınların tümünü tanımam olanaklı değildir.
Bazen girdiğim Kürt sitelerinden de olsa, bildiğim ve yurtsever çalışmada beklenti içinde oluğum ; Doktor Ali Kılıç, Adil Duran, Recep Maraşlı, Dara Cıbran, Fevzi Yalçın, Sıraç Bilgin, Rojhat Badiki, M. Kobal Aryalı, Ali Kardoki, Jan Diyarbekirli, Sabri Atman, Pitrus Karatay, Nuruljan Demirciyan, Mesut Tek, Jevad Mella, Kutbettin Özer, Lokman Polat, Cemil Gündoğan, Mahmut Kılınç, Arif Zerevan, Hasan Dere, Ahmet Tigris, Murat Civan, Musa Kaval, Hüseyin Yılmaz, Sait Aydoğmuş, Siracettin Kırıcı, Osman Aytar, Şükrü Gülmüş, Mehmet Can Yücel, Cihangir Hızır, Selim Çürükkaya, Nazlı Ceylan, Ali Cahit Kıraç, Laleş Qaso, Giyasettin Taşer, M. Şerif Muştak, Dara Bilek, Hasan Yalçın, Bedirxan Epözdemir, Kemal Burkay, Nejdet Buldan, Toşsine Reşid, Şahine B.Sorekkli, Murat Dadelen, Roza Kurd, Hatice Yaşar, Gürsel Çopanoğlu, Behmen Bahadini, Ali Usta, Felat Dilgeş, Mehmet Bayrak, Vildan Tanrıkulu, Evin Çiçek, Khasrow Abdollohi, Sidar Yiğit, Murat Satık, Aziz Alış, Süleyman Sever ve daha adını yazmadığım diğer bütün aydınlarımızın bulundukları ülkede bu konuya ilişkin birer toplantı çağrısı yaparak, her ülkenin ilk komitelerini kurmaya katkı sunmalarını bekliyorum.
18. 07. 2006
Medenî Ayhan http://www.xoybun.com/extra/slide/Unbenannt-2.swf
http://www.pdk-xoybun.com/nuceimages/Newroz_Kurdistan_PDK_Xoybun_02.jpg
http://www.pdk-xoybun.com/nuceimages/Nexise_Kurdistane_PDK_b.jpg
Mafê Kopîkirin &kopîbike; PDK-XOYBUN; wiha, di xizmeta, Kurd û Kurdistanê daye : Pirojeya Kurdistana Mezin, Pirojeyên Aborî û Avakirin, Pirojeyên Cand û Huner, Lêkolîna Dîroka Kurdistanê, Perwerdeya Zimanê Kurdî, Perwerdeya Zanîn û Sîyasî, Weşana Malper û TV yên Kurdistane. Tev maf parastî ne. Weşandin:: 2006-07-18 (2305 car hat xwendin) [ Vegere ] | PRINTER |
Ev malper, herî bash, bi Avant Browser, tê xuyakirin...
Download !!! 
