KER, SÊR Û ROVÎ
Hebû carek ji caran rehmet li bavê hazir û guhdaran ji xeynî xêrnexwazan û neyaran. Li çiyayekî li nava daristanekî de rovî û sêr jiyana xwe bi hev re dikine yek û li wir bi heûdu re dijîn. Ji ber ku tu kar û xebat ji rovî nayê, ji sêr naqete zikê xwe bi alîkariya wî têr dike. Sêr her roj diçê nêçîrê ew çi tîne li xwe û li rovî bi nêvî dike.
Demekê bi sûn de sêr nexwes dikeve û rojbiroj rewsa wî ber bi xerabbûnê de diçe. Ew ji hal de dikeve û nema kare here nêçîrê. Her ku dem diçe rovî jî birçî dimîne. Rovî temase dike ku wê ji bîrçîna bikeve, nêçîr jî ji wî nayê ku here nêçîrê, tistekî bîne. Ji alîyekî din de jî dixwaze xwe bi sêr selaf bike, ji ber ku sêr demeke dirêj ew xwedî kiriye. Rovî radibe diçe cem sêr û jê re dibêje:
- Sêrê min, ez li rewsa te dinêrim rojbiroj xerabtir dibe û bastir nabe, ji min re bêje dermanê te çi ye? Dilê te dibiji çi xwarinê ez dê herim ji te re bînim.
Bi dûv wan gotinên rovî re sêr got:
- Wellehî dermanê min heye rovî, lê ez nikarim bibêjim kuherim wî bînim. Ku ez karîbûma bibeziyama ez dê biçûma û min dê dermanê xwe anîbaya. Dermanê min ev e, ger ku kerek bi destê min bikeve ku ez dil û gurçikên wî, an jî mejiyê wî bixwum, ez dê sipîsax bibim û bi ser xwe bêm.
Wexta sêr weha got, rovî jî di bin fêdiyê de ma, wî jî got:
- Sêrê min madem ku dermanê te mejiyê kerê ye, ji peydakirina vî hêsantir çi heye. Ez dê rabim û herim kerekî ji te re bînim vir, da ku tu mejiyê wî bixwî. Belê tu xwe li vir bas vesêr. Ez dê ker bînim vit tu jî êrîsî wî bikî û bikujî.
Sêr bi ya rovî kir. Rovî xatir ji sêr xwest û da rê, çû.
Rovî ha li vir û ha li wir geriya û çû nêzîkî gundekî dît waye kerek li kêleka gund diçêre. Rovî bi konetî da rê û çû cem kerê jê re got:
- Birakê ker çima tu ewqasî jar î? Ne jar û zeîf tenê, tu bi min pirr xemgîn jî xuya yî. Gelo ji bona çi? Qey hinek zor û zahmetîyê li te dikin?
Ker hinekî xwe bêdeng kir, dûv re got:
- Tew birayê rovî! Qet li halê min nepirse! Xwedîyê min mirovekî gellekî xesîs e. Hetanî êvarê xebata xwe bi min dike, lê kulmeke ceh nade min. Carina ez direvim û xwe ji ber xwediyê xwe didime alî, lê kî ku min digire ji xwediyê min bêtir bi min dixebitin û min birçî dihêlin. Sedemê jarbûn xemgîniya min eve.
Rovî got:
- Bi rastî jî wek ku ez fikirî me hatîye serê te. Ez niha tistekî ji te re bêjim tê bi ya min bikî?
Kerê got:
- Ku bas be çima ez dê bi ya te nekim.
Rovî got:
- Cihê ku ez lê dijîm tev de giya û pûs û pelax e. Cihekî çep e û rêya kesî jî pê nakeve. Ger ku tu qebûl bikî ez dê te bi xwe re bibim wir û li wir ji xwe re bêderd û xem bijî.
Ker, evê pêsniyara rovî bas dît û herduya ji wir dan rê û çûn. Bi rê de geh rovî li kerê siwar tê, geh bi hev re dimesin, pirr hindik ker û rovî digihin cihê ku sêr xwe lê vesartiye. Çawa ku ker digihê nêzîkî sêr, sêr ji niskê ve xwe davêje kerê. Lê ji bêqewetbûna sêr kerê nagire û ker ji nava lepê wî difilite û vedigere.
Rovî bi dilekî sikestî got:
-Apê sêr te çawa kir malneketo? Te çawa kir ku te ji destê xwe filitand mal ava!
Lê ew ne li ber ketina rovî bû ne ji ber birçîbûna sêr bû. Derdê wî ew bû ku sêr kerê bikuje û ew zikê xwe têr bike.
Sêr got:
- Rovî, ez gellekî bêqewet bûme, nema weke berê xurt û jêhatî me, ji ber wê yekê jî ker ji destên min filitî:
Rovî got:
- Ez dê rabim dîsa bi dû ker kevim. Wî dîsa qanî bikim û wî bînime vir. Lê vê carê, divê ku ji destê te qet xelas nebe.
Sêr got:
- Vê carê mereqa xelasbûna wî ji destê min neke.
Rovî ra bû dîsa bi dûv kerê ket, gera gera rovî ker dît jê re got:
- Birakê ker, malxerab çima tu reviyayî û hatî.
Ker got:
- Ma te nedît? Hindik mabû sêr ez bikirama piçik û parî û ez bixwarama.
rovî got:
De ji xwe re li aqilê wî binêrin ha. Hey kêmaqil ew ne sêr bû. Ew kereka mê bû, gava çav li te ket ji kêfa re nema zanîbû wê çi bikira. Ji bona ku te hembêz bike xwe avête ser te.
Dema rovî ev behsa kir, gellekî kêfa ker hat û got:
- Maden ku weha ye, de bimes em tev de vegerin.
Rovî û ker dane rê û gihîstin nêzîkî cihê berê ku vê carê sêr xwe di dereke din di vesartiye. Gava gihîstin cem sêr, wî xwe zexim avête ser kerê û bi qirika kerê girt û avête erdê kust. Pist re sêr got:
- Rovî li vir be, ez dê herim lepên xwe bisom û serê xwe ji xwînê paqij bikim û ez dê bêm.
Heta sêr çû û hat rovî meraq kir û xwe negirt û mejiyê kerê xwar û çû li cihê xwe rûnist. Hettanî ku sêr hat û li derxistina mejiyê kerê xebitî, dît ku mejî tune.
Sêr got:
- Rovî min çû lepên xwe sustin, ku ez mejiyê ker paqij derxim, lê ez çendî lê dixebitim tu mêjî di se^re wî de naxuyê.
Rovî got:
Sêrê min, ma ku piçek mejî di serê wî de hebaya, carekê ji destê te filitî, cara duduyan dihate hetanî vir?
Mafê Kopîkirin &kopîbike; PDK-XOYBUN; wiha, di xizmeta, Kurd û Kurdistanê daye : Pirojeya Kurdistana Mezin, Pirojeyên Aborî û Avakirin, Pirojeyên Cand û Huner, Lêkolîna Dîroka Kurdistanê, Perwerdeya Zimanê Kurdî, Perwerdeya Zanîn û Sîyasî, Weþana Malper û TV yên Kurdistane. Tev maf parastî ne. Weþandin:: 2004-07-24 (4448 car hat xwendin) [ Vegere ] | PRINTER |
Ev malper, herî bash, bi Avant Browser, tê xuyakirin...
Download !!! 
