PDK - XOYBUN
|
Mirov û Kuçik Mirovek gava bi rê diçe, dibîne ku kûçikeke kurmî û nexweþ li qiraxe rê ye, kûçik radike û dibe malê. Kûçik xwedî dike, xwarinê didêyê, heta ku kûçik bi ser xwe ve tê û rehet dibe. Êdî kûçik ji cim wi mirovî naçe. Dîsa rojekê ew mirov bi þev gava vedigere mala xwe, kûçik xwe davêje ser wî u pê digire, dev lê dike, mirovê me parçe dike û xwîna sor bi ser mirov de diherikîne. Mirov li paþ xwe dizîvire û ji küçike xve dipirse: “Te çima wisa kir? Ma ne min tu ji mirine xelas kir, te xwedi kir, min xwarin da te, te çima wisa kir?” Kûçik bersivê dide : ”Belê ras e . Le te mirovatiya xwe kir, min jî kûçiktiya xwe kir”. |